Heks: dit is mijn pad

Heks worden, het is iets dat ik als kind al wilde. Prinses zijn leek me niets voor mij, een hutje in het bos sprak me toen al meer aan dan een kasteel en ook op een prins zat ik niet te wachten (want ik wilde Koen Wauters).

Klein Karolientje

Toen ik nog een lief klein Karolientje was, speelde ik erg vaak dat ik een heks was. Samen met mijn zus of schoolvriendinnetjes brouwde ik de nodige magische drankjes. Vaak bevatten ze de nodige – denkbeeldige uiteraard – kikkerpoten, slangenstaarten, vogelogen en, als ultieme geheime ingrediënt: de piemels van lastige jongens. Tja, ik was een feministische heks, zeg maar.

Mijn moeder was mijn grote voorbeeld. Niet dat zij ooit piemels in de soep draaide of zo, maar ze was voor mij wel dé heks: iemand die veel wist over kruiden en dergelijke en bovendien begaafd is (of is het begiftigd?). Ondertussen begrijp ik overigens dat alle moeders gedachten lijken te kunnen lezen en altijd weten wat hun kinders doen, zeker als het iets stouts is. Maar bij haar ging het toch net wat verder dan dat. Mijn moeder deed bijvoorbeeld aan reiki en had tarotkaarten.

Ik zag mezelf ook als een echte mini-heks. Voor mijn gevoel kon ik onder andere een dobbelsteen beïnvloeden, dingen aanvoelen, met dieren praten en ik zag vaak mensen aan mijn bed staan die overleden waren.

De grote boze tiener heks

Mijn interesse in het bovennatuurlijke en occulte ging niet weg. Als tiener begon ik steeds meer over Wicca te lezen. Ik zat echter allesbehalve lekker in mijn vel en de duisternis lonkte harder naar me dan het licht. Satanisme trok mijn aandacht en het bood me op dat moment – dacht ik – wat ik zocht. Voor degene die niet bekend zijn met satanisme volgens de leer van LaVey: het is helemaal niet zo duivels als dat je zou denken. Een satanist doet niet eens aan duivelsverering, het is eerder een vorm van zelfverering. Op zich ging het dus ook niet echt daarom fout. Het was vooral dat ik dingen deed die niet geschikt zijn voor onervaren jonkies en daarnaast flink zelfdestructief was – net geen zelfverering dus. Om een lang verhaal kort te maken: ik kreeg flinke waarschuwingen. Achteraf bekeken denk ik niet dat ik ‘last had’ van slechte entiteiten. Ik denk dat mijn beschermers me wilden afschrikken en terug op het juiste pad wilden krijgen.

Bang, banger, bangst

Om je twee voorbeelden te geven, die mij in elk geval de meeste angst aanjaagden:

• Op een dag was ik alleen thuis. Ik had muziek op staan (voor de nieuwsgierigen: Cradle of Filth) en opeens ging de deur op de overloop open. Aangezien de buitendeur openstond, stak ik het in eerste instantie daarop. Maar toen ik boven de deur dicht ging doen, begon de CD opeens tien standjes harder te spelen. Dat vond ik in alle eerlijkheid al best wel eng. Ik ging terug naar beneden en zette de muziek zachter. Op dat moment ging de deur boven weer open. Ik kan je zeggen dat ik met licht trillende benen de deur terug dicht ging doen. Eenmaal boven sprong de muziek opnieuw harder. Al huilend heb ik de CD uitgezet, waarna ook de deur dicht bleef.
• Na een bezoekje aan het toilet, keek ik in de spiegel boven de wasbak. In eerste instantie zag ik mijn eigen gezicht, maar dat veranderde voor mijn ogen in een oude vrouw, toen een lijk en daarna een skelet. Na deze ervaring heb ik mijn moeder – wederom huilend – gevraagd om me te helpen. Samen hebben we alle spullen weggehaald die voor mij te maken hadden met satanisme. En ik heb geruime tijd met een rozenkrans boven mijn bed geslapen, ondanks dat ik niet in god geloofde (en nog steeds niet).

De heks in mezelf negeren

In de jaren hierna wilde ik niets meer te maken hebben met hekserij of alles wat occult, bovennatuurlijk of spiritueel was. Behalve alle dingen die ik automatisch deed en niet als dusdanig zag. Ik heb altijd voorspellende dromen gehad. En voelde altijd al zaken aan. Niet naar mijn gevoel luisteren heeft zo’n beetje elke keer geleid tot een slechte uitkomst. Maar ik ben er eerlijk gezegd altijd vanuit gegaan dat mijn intuïtie goed ontwikkeld was en zag het dus niet als iets spiritueels. Ik denk nog steeds dat de meeste kinderen open staan voor heel veel en daarom een goed ontwikkelde intuïtie hebben. Als kind besloot ik dit stukje van mezelf nooit te laten opgroeien. En ik bedacht me dus dat het me gewoonweg gelukt was. 😊

Moeder worden

En toen werd ik zelf mama. Een ervaring die in alle eerlijkheid nog veel mooier is dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Maar ook veel ingrijpender. Ik dacht dat ik mezelf kende. Ik dacht dat ik ‘gewoon eventjes’ mama werd en dat het eigenlijk niet echt veel zou veranderen. Nu kan ik alleen maar heel erg lachen om die gedachte. 😉 Waar ik het minst rekening mee had gehouden, is dat je ‘ik’ helemaal op de achtergrond verdwijnt. Je bent zo gericht op je kleintje, dat je haast vergeet dat je meer bent dan melkbar en draagdoekhouder. Wat ze je niet vertellen, is dat het ook niet het moment is om beslissingen over je uiterlijk te nemen of zo. Mijn hele kledingkast werd degelijk. Mijn neuspiercing ging uit en ik maakte haast een afspraak om mijn tatoeage te laten verwijderen. Ik dacht werkelijk dat ik volwassen was geworden.

Dat bleek echter weer over te gaan. Na in totaal zo’n vijf jaar werd de melkbar gesloten en verdwenen de laatste horrormonen uit mijn lijf. Ik werd terug mezelf: ik probeerde tevergeefs mijn neuspiercing weer in te krijgen, haalde mijn ‘oude’ kleding weer uit de kast en Wolf zijn glimlach werd weer breder (want die had mijn korte rokjes en hoge hakken gemist :-p ).

Je bent wie je bent

Het bloed kruipt dus waar het niet gaan kan. Ook op spiritueel gebied. En – zoals je zo vaak ziet – op het moment dat ik besloot me hier toch weer in te willen verdiepen, kwam ik online iemand tegen die bezig was met een opleiding tot druïde. Dat sprak tot mijn verbeelding en hier wilde ik meer over weten. Een tijdje later lagen de eerste opleidingsboekjes in mijn brievenbus. De opleiding was erg interessant en paste op heel veel vlakken bij me. Toch was het niet helemaal wat ik zocht. En toen werd ik opnieuw richting de hekserij getrokken. Als tiener had ik niet zo heel veel verder gekeken dan Wicca. Hoewel ik dit nog steeds interessant vond, had ik er hetzelfde gevoel bij als bij duiderij: het was het net niet.

Geen hokjes heks

Of het nu komt omdat ik die eerste keer al relatief snel getrokken werd door satanisme of omdat er nu simpelweg veel meer over hekserij te vinden valt weet ik niet. Maar het feit is dat ik veel meer leesvoer vond en zo ontdekte dat er veel heksen zijn als ik: mensen met meerdere interesses, die zich niet in het ene of andere vakje laten stoppen. Gewoon iemand die al haar/zijn hekseningrediënten bij elkaar raapt en daar haar/zijn eigen soepje van brouwt*. Ik wil mezelf op andere vlakken ook niet in een hokje stoppen, waarom zou ik het dan op spiritueel vlak wel doen? Waarom zou ik mezelf dan per se de stempel van bijvoorbeeld groene heks, Keltische heks of traditionele heks willen geven?

Nooit klaar met leren

Met bovenstaande in mijn achterhoofd dook ik nog meer in alle informatie. Ik las boeken over Wicca, over moderne hekserij, bezocht websites van bekende heksen en las verhalen van minder bekende heksen. Overal haalde ik informatie vandaan die bij me paste en leerde minstens evenveel van mensen die de dingen anders zagen.

Weet ik dan nu precies wie ik ben? Heb ik alles geleerd wat ik moet leren? Natuurlijk niet. Ik denk dat het pad van de heks een lange weg is en dat we nooit zijn uitgeleerd (maar wie is dat uiteindelijk wel?). Het enige dat ik ondertussen vol overtuiging wil en kan zeggen is: ik ben een heks!

*Ja, ook daar is een term voor: eclectische heks 😉

Wil je jouw eigen verhaal kwijt? Of ben je net heel erg zoekende op spiritueel gebied? Neem contact op, ik ben er voor je.